Het is nu ruim een jaar geleden dat ik mij vestigde op 200 meter afstand van Ecodorp Land van Aine met de intentie om hier veel tijd door te brengen als kennismaker samen met mijn dochters Ceder (13), Lente (10) en Sterre (6).
Ongeveer anderhalf jaar geleden kwam ik hier voor het eerst en leefde er slechts één gezin met drie kinderen. Nu, eind 2023, is het negentiende kind op komst en leven we samen met een bont gezelschap van bijna 50 jonge en oude unieke wezens. De grote groep 0-16 jarigen brengt de nodige lichtheid en speelse energie die het ecodorp verdient.
De intentie die tijdens mijn eerste bezoek aan het ecodorp werd uitgesproken door Elize, de moeder van de eerste drie kinderen in het dorp, is mij altijd bijgebleven: een omgeving binnen het ecodorp creëren waar natuurlijk leren centraal staat, als gemeenschappelijk alternatief voor het huidige schoolsysteem. Als doorgewinterde thuisonderwijsmama klonk dit als muziek in de oren.
It takes a village…leven in gemeenschap
Al sinds het eerste moment dat ik moeder werd, wist ik het: dit wil ik niet alleen doen! Toch kenden de eerste jaren van mijn moederschap vele eenzame momenten waarin de twijfel en onrust veelvuldig aanwezig waren. De zich traag voortslepende dagen waar geen eind aan leek te komen en waarin ik de inspiratie van andere ouders met kinderen vurig wenste. Want hoewel mijn mooie dochter me vreugde bracht, het eenzaam ouderschap van onze moderne maatschappij bracht me vooral leegte en een gevoel van gemis.
En hoe fijn en vervullend waren de momenten van verbinding met andere, gelijkgestemde ouders en hun prachtige kinderen. Het gevoel van herkenning die ontstond door openhartige, kwetsbare gesprekken met andere moeders, terwijl onze kinderen samen speelden. Mijn behoefte om het leven echt samen met andere gezinnen te delen, werd steeds groter. Ook mijn kinderen bloeiden op tijdens deze mooie ontmoetingen en verdieping ontstond wanneer de ontmoetingen vaker plaatsvonden.
We hebben waarlijk de gemeenschap nodig voor een gezonde manier van opgroeien. Zowel voor onze kinderen als voor ons, als ouders. Het is zo fijn om met verschillende generaties samen te leven: de oude generatie die met geduld en zachtheid de jongsten laat zien hoe je met bepaalde situaties omgaat. En deze jonge generatie die op hun beurt de ouderen de vreugde en lichtheid van het leven laat zien.
En nu, ruim 13 jaar later, mogen onze dochters en ik ons ecodorpbewoners noemen. Hoewel nog niet officieel bewoner, want het instroomproces kost tijd, is onze woonplek sinds ruim een half jaar al wel op het ecodorp zelf. Het inzicht over het reilen en zeilen van de gemeenschap komt elke keer weer wat meer. Hoe komen besluiten en afspraken tot stand, waar moet ik zijn met bepaalde vragen, wie houdt zich waar mee bezig… het is fascinerend om er steeds meer achter te komen wat een enorme organisatie het is om een dergelijke gemeenschap tot stand te brengen.
Leven vanuit het hart
Een van de fijne aspecten van het leven in gemeenschap is wel dat we met velen een enorme diversiteit aan skills, ervaring en kennis hebben. Samen kunnen en weten we zoveel! Dat geeft mij ook de rust en ruimte om mij te focussen op datgene wat ik kan en leuk vind om te doen. Vanuit de overtuiging dat een gezonde gemeenschap floreert wanneer iedereen doet wat ie leuk vindt, ontstaat er een veerkracht die zijn weerga niet kent. En vaak ervaar ik een grote blijdschap wanneer ik doe wat ik leuk vind en zie dat er ondertussen op andere vlakken ook heel veel gebeurt, waarvan ik wens dat anderen het leuk vinden om te doen.
Ik voel dat mijn ervaring en skills hier op het ecodorp gewaardeerd worden. Ik kan werkelijk iets toevoegen aan de reeds aanwezige diversiteit. Dat geeft een gevoel van vervulling. Zo sta ik graag en veel in de keuken om voor de hele groep te koken. De keuken is, hoewel wat klein voor de gestaag groeiende groep bewoners, voorzien van stromend water, elektriciteit, een groot kookfornuis, ovens en alle nodige kookgerei. Een stuk luxer dan wat ik de afgelopen jaren gewend ben. En bovenal de beschikking over een overvloedige moestuin en voedselbosranden vol groenten en kruiden. Ik merk dat mijn lust om te koken weer helemaal terug is en dat mijn passie voor gezonde voeding een boost heeft gekregen. Bovendien kunnen mijn dorpsgenoten dit ook nog waarderen!
Naast mijn werk in de keuken ben ik veel te vinden in de groene zones van Aine, daar waar de wilde planten en kruiden groeien. Tijdens wildplukworkshops en -avonturen deel ik mijn inspiratie en kennis met geïnteresseerden en in het groeiseizoen oogst ik kruiden om tijdens de donkere dagen te verder te verwerken.
Ook draag ik bij aan de inmiddels verwezenlijkte leeromgeving, waar dertien kinderen van het ecodorp vier dagen per week geïnspireerd worden om te ontdekken en onderzoeken en te leren vanuit hun intrinsieke motivatie. Dit alles vindt plaats in het pas gebouwde atelier, dat tevens functioneert als bioscoop- en vergaderzaal. Met de kinderen ga ik erop uit, naar buiten, om te leren van en met de natuur. Alle ouders van de kinderen dragen hier hun steentje aan bij in vorm van lessen en activiteiten waar zij zelf blij van worden en wat hen inspireert. Bovendien zijn er ook enkele andere bewoners en mensen uit de buurt die lessen verzorgen en zorgen we samen voor een uitdagende en inspirerende leeromgeving.
Ik leef nu hier op het ecodorp in een yurt met mijn oude camper als slaapkamer. Het is fijn om op een plek te mogen zijn waar toekomst in zit. Een plek waar we met zekerheid bouwen aan de toekomst. Waar een heldere visie is over hoe we het willen en daar actief met elkaar naartoe werken. Waar woorden en daden hand in hand gaan. Het is soms ook intens en vol, omdat het leven in een gemeenschap ook een hoop afstemming en overleg vraagt. Bovendien is een continue openheid naar groei en ontwikkeling vereist, omdat leven in een gemeenschap ook vele spiegels bevat. En dit is soms best pittig, zeker op mindere dagen. De golven van het leven zijn ook hier voelbaar, misschien nog wel ietsje meer zelfs. Het is de kunst om ze te leren surfen. En oefening baart kunst.
De komende donkere weken en maanden mogen we weer naar binnen keren. De manifestatie- en creatiekracht neemt weer wat af. Tijd om te gaan bezien wat alle uitgaande energie heeft opgeleverd. Wat ik heb geleerd, waar nog energie naartoe mag en wat geen aandacht meer behoeft. Fijn om hier wat meer ruimte voor te maken. Ook in de gemeenschap, als groep. We hebben net een bewonersweekend achter de rug, waar vele praktische onderwerpen worden besproken, en zeker ook aandacht wordt besteed aan persoonlijk- en groepsproces. Zo komen we verder als gemeenschap. In verbinding, in openheid. Dat is ook wat ik wens voor jou. Een vervullende winter vol verbinding en openheid.