Lieve mensen,
Een eindejaars boodschap lijkt een mooie bijdrage aan de laatste nieuwsbrief van dit jaar.
Ik maak er graag een Joelboodschap van.
Joel: het midwinter-zonnewende feest van onze verre voorouders.
12 gewijde nachten tussen kerst en 6 januari om het maanjaar weer gelijk te laten lopen met het zonnejaar, een tijd waarin het licht weer geboren wordt uit het duister en het zonnewiel na 12 dagen waarin de zon niet vooruit te branden lijkt toch weer aan de gang geslingerd wordt en eindelijk de dagen weer gaan lengen.
Joel en kerst: beide vertegenwoordigen ze de geboorte van het licht, van het kleine, het kwetsbare licht dat nog gekoesterd mag worden maar dat hoop en toekomst in zich draagt en de belofte van nieuw leven. Feesten van geschenken delen en samen vieren om banden te verstevigen. Nieuw jaar en Joel: feesten met lawaai om negatieve energie te verdrijven.
Een tijd om terug- en vooruit te kijken.
Joelen wil ik ook wel, heel hard, om alles wat er deze 2 jaar met onze wereld gebeurd is.
Verlies van wat zo vanzelfsprekend was als iemand omarmen waar je van houdt. Alle verwarring en onrust die de keuzes van beleidsmakers met zich meebrengt geeft misschien boosheid over basisrechten die zomaar afgenomen lijken te kunnen worden, terwijl we ook beseffen dat dat gebeurt vanuit besluiten die vanuit de beste intenties worden genomen en vanuit het besef hoe bevoorrecht we zijn ten opzichte van vele andere medebewoners van de aarde.
Een tijd van knuffels die niet meer gedeeld worden tussen oma’s, opa’s en kleinkinderen, van zwaaien achter glas, van dood en geen afscheid kunnen nemen, van cliënten alleen nog maar via beeldbellen zien en collega’s via “Teams” ontmoeten terwijl er geen intimiteit meer is als je elkaar niet echt in de ogen kan kijken. Een tijd van afstand en vervreemding.
Voor honderden miljoenen mensen tegelijkertijd wereldwijde pijn op veel lagen van zijn.
We zijn de laatste eeuw onze menselijke maat verloren en krijgen nu rekeningen gepresenteerd die de menselijke maat ver overstijgen.
We zijn viraal gegaan en wereldburgers geworden en krijgen nu als wereldburgers ook met dit virus te dealen.
Én…
Zonder duisternis kan licht niet herkend worden, licht niet ervaren worden, licht niet bestaan.
Als zekerheden wegvallen, als zoveel mensen met de pure angst voor het bestaan geconfronteerd worden, gedwongen worden naar binnen te gaan, pas op de plaats te maken, uit hun comfortzone gerukt worden…
Dan kán er ook een wereldwijde shift in bewustzijn gaan plaatsvinden.
Dan kán er een realisatie plaatsvinden van wat echt belangrijk is. En in alle afgescheidenheid een verbinding ervaren gaan worden op een dieper niveau, een openen van het hart door gedeelde en bewust geworden pijn, een echt zien van elkaars behoeften en een voelen van onze behoefte aan een aarde die ons kan dragen, die ons ook in de toekomst kan geven wat wij nodig hebben. In overvloed.
Als wij háár geven wat zíj nodig heeft.
In overvloed.
Met liefde.
En dan is er zóveel dankbaarheid dat ik deel mag uitmaken van iets dat nog heel klein en kwetsbaar is, een lichtje dat uit duisternis geboren werd maar dat hoop en toekomst in zich draagt.
Waar mensen de verbinding met elkaar vieren, in voor-en tegenspoed.
Waar we al gaande leren hoe dankbaar we mogen zijn voor dat stukje natuur om ons heen waarmee we ons verbonden hebben, wat we willen laten bloeien en groeien.
Waar we ons gesteund weten door de uit liefde en passie gegeven inzet van huidige vrijwilligers en door ál diegenen die hun steentje of veldkeien in het verleden hebben bijgedragen aan dit gebeuren.
Waar we dankbaar zijn voor alle beleidsmakers van gemeente en provincie die wél visie en wijsheid hebben durven tonen om een initiatief als dit mogelijk te maken.
Die net als wij niet alleen kortetermijnoplossingen zoeken voor de uitdagingen die onze paden kruisen maar benieuwd zijn naar duurzame langer-durende experimenten die kunnen inspireren en zo zélf inspirerend worden.
Dan is er zoveel dankbaarheid voor de frustratietolerantie van mijn medereizigers, hun moed, hun uithoudingsvermogen, hun visie, hun vastberadenheid, hun liefde, hun wijsheid, hun gekte, hun keiharde werken, aan zichzelf en /of aan onze droom.
Want voor Niets gaat de zon op…
We wensen eenieder die dit leest in dankbaarheid,
een hoopvol, liefdevol, groen, gezond en verbonden 2022!
Nati Visser